Schody na bal

Uprzedzam, inspiracja pochodzi z tego miejsca.

Dojechałam. Dzielnica pomiędzy miastami, początek drogi. Z przystanka nie widać miejsca, do którego zmierzam, skryło się za drzewami i zdziczałymi krzaczyskami.
Kiedyś jeden z najbardziej znanych domów turystycznych, z dwiema salami bankietowymi i schronem, jak to w niektórych budynkach bywa. Podobno piękny za czasów swej świetności. Na zdjęciach widziałam tylko ten rodzaj piękna, jakie można odkryć dziś w tych starych, nieremontowanych barach mlecznych i, jeszcze do niedawna, sklepach Społem.

Niby to kilka kroków od ulicy, a jest cicho. Stare mury powoli chylą się ku ziemi, budowla nadgryziona zębem czasu i farbami w spray'u nie wygląda na perełkę kurortu, za jaką miała uchodzić.
Schody dokądś prowadzą - w przeszłość, której ślady da się jeszcze zauważyć, jeśli umie się odpowiednio patrzeć.

Była piękna. Tańczyła. Blondynka w zielonej sukni. W tle Maryla śpiewała "Niech żyje bal". Podszedł. Przywitał się. Coś zaiskrzyło, pod podwieszanym sufitem, pomiędzy mozaikami na ścianach.
Bal żyje dalej.

Mogę patrzeć na nich godzinami.

Zatańczysz?



EDIT:
Brakuje mi tu komentarza muzycznego, więc dorzucam: