Rzygam cholernym minimalizmem.

Rzygam pieprzoną modą na minimalizm. Niedobrze mi się robi na myśl o tym, że mam się ograniczyć jedynie do tego, co jest mi potrzebne do jako - takiego życia.
Pieprzę ograniczanie przestrzeni, czy wywalanie gratów z mieszkania.
Pieprzę, że jakiś tępak może podciągnąć pod kolejną bzdurną ideę konsumpcjonizmu to, że mam kaprys mieć kolekcję porcelanowych laleczek i używać na zmiane csześciu tuszy do rzęs.
Pieprzę wymienianie nordmalnych książek na PDFy - mimo, że wygodniej mi jest czytać na komputerze, niż na papierze, nie zamierzam pozbywać się mojej biblioteczki, tak samo, jak nie pozbędę się kolekcji kaset i DVD, tylko dlatego, że wedle wielkich przeciwników konsumpcjonizmu posiadanie takich zbieraczy kurzu w domu jest passe! Może ja lubię koty kurzu?
Pieprzę wszystkomające telefony - jesli potrzebuję notatek w kalendarzu, to sięgnę po papierową wersję, do robienia zdjęć mam aparat, a do słuchania muzyki odtwarzacz mp3, komputer i stary magnetofon. I żadnego z tych przedmiotów nie zamierzam się pozbywać, tylko dlatego, że ktoś chce mi wcisnąć jakieś śmieszne wszystko w jednym.
Jak będę miała kaprys kupić sobie zieloną koszulę w różowe kwiatki to ją sobie kupię, choćby po to, by ryj mi się uśmiechał przy każym zaglądnięciu do szafy.

Jak nie filozofia rzucania się na wszystko, co supermarket dał, jak głodzony kundel, to życie w minimaliźmie i ograniczaniu się do tego, co tak na "prawdę" potrzeba.
A ja potrzebuję zielonych koszul w różowe kwiatki, kolekcji porcelany i tuszów do rzęs! Stada przedmiotów nieprzydatnych na codzień, rzeczy, które mają tylko i wyłącznie jedną funkcję, willi z basenem i hodowli pudli.
I w dupie mam minimalizm, ograniczanie się i wszelkie inne narzucone style życia, zdecydowalie wolę barokowy przepych, durnostrojki i zagraconą chałupę!